Ongeveer twintig jaar geleden was het de éérste keer dat Larry Garner uit Baton Rouge, MS en Michael Van Merwyk uit Rheda-Wiedenbrück (een gemeente in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen, gelegen in het Kreis Gütersloh), elkaar ontmoetten. In de loop van de voorbije jaren zou dit nog vaak gebeuren. Nog dit jaar in de maand januari, zaten zij samen in de gezellige Claus Grabke Studio’s in Duitsland, om daarmee het muzikale broederschap tussen Amerika en Europa te bezegelen. Beide bluesmannen creëerden er met hun akoestische gitaren en de warme sound van hun respectievelijke stemmen een intieme sfeer. Slechts een select groepje Duitse bluesfans kon de opnames bijwonen. Dat publiek was zich terdege bewust van het voorrecht en toonde zich respectvol en gedisciplineerd tijdens de Live opnames. Het applaus en gejuich maakten uiteraard deel uit van de spontane reacties en vooral Garner had met zijn humor, vertelsels en plaagstoten de lachers op zijn hand.

Beide bluesmannen en songwriters genieten van een grote bekendheid zowel in Amerika als in Duitsland. Vooral de charismatische Larry Garner heeft een bluesverleden dat teruggaat tot zijn jeugd in Louisiana toen hij nog Gospels zong. Ook Van Merwyk is een bekende naam, nog meer sinds hij in 2013 in Memphis aan de ‘International Blues Challenge’ deelnam, waar hij net naast de hoofdprijs greep en tweede werd.

Je had er als muziekliefhebber zeker zelf ook willen bij geweest zijn. Daarom maakten we van de gelegenheid gebruik, om hen tijdens hun aanwezigheid op Duvel Blues 2016, enkele vragen te stellen...

Zo’n achttien jaren geleden ontmoetten een man uit Baton Rouge, MS (genaamd Larry Garner) en een man uit Rheda-Wiedenbrück, Duitsland (genaamd Michael van Merwyk) elkaar ergens. Het klikte onmiddellijk tussen beide muzikanten. Vanwaar die klik en hoe begon alles?

(Omdat de zon die dag in Puurs heerlijk scheen, hadden we een rustige hoek uitgekozen op het terras van het JOC-Wijland in Puurs – niet vermoedend, dat we halfweg ons gesprek, voor een flinke stortbui terug naar binnen moeten gaan vluchten...)

MvW: Je wilt weten waar Rheda-Wiedenbrück ligt?... Als je de autobaan neemt van Dortmund naar het Noorden, naar Hannover en je bent halfweg, dan ben je in de omgeving van waar ik woon. (Rheda-Wiedenbrück is een gemeente in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen, gelegen in het Kreis Gütersloh /nvdr)
Waar begon alles?
LG:  Michael was bezig met het booken van een club, een blues society club, en hij dacht dat het beter zou zijn, als hij dat voor ons beiden kon doen. Daar hebben we elkaar in 1995 of 1996, denk ik, voor het éérst ontmoet...

Ik wil niet onbeleefd zijn door aan Mr. Larry Garner te vragen om zich voor te stellen, maar ik wil wel aan Michael van Merwyk vragen of hij zich aan die fans van onze website, die hem misschien nog niet kennen, kort zou willen voorstellen. Wij van Rootstime kennen Michael van de IBC in Memphis in 2013, waar hij tweede eindigde...

LG: Weet je, ik was twee jaar geleden ook hier tijdens Duvel Blues, met ‘The Norman Baker Band’. Wanneer ik naar mijn kleedkamer ging is er toen iets vervelend gebeurd en, ik heb eigenlijk liever, dat je dat niet registreert.  Ik moest toen dringend plassen en, omdat erg een toiletten in de omgeving waren, ben ik snel achter mijn kleedkamer geweest om te... Alleen, liepen daar elektrische draden in de afsluiting. Dat heeft mijn leven toen totaal veranderd... Je mag dat gerust schrappen (hilarisch gelach). Ik was twee jaar geleden inderdaad hier en, Johnny Winter (1944-2014 /nvdr) was toen ook hier. We hebben toen van plaats gewisseld met hem, omdat hij toen heel erg ziek was. 

MvW: Ik eindigde inderdaad nipt tweede op de IBC in 2013. Me kort even voorstellen? Ik ben Michael van Merwyk en ik ben al meer dan dertig jaar muzikant. Ik ben een vader van vijf kinderen en ik ben graag thuis om hen te zien opgroeien. Ik reis daarom nooit graag erg ver. Ik speelde wel al met verschillende Britten samen, die in mijn omgeving wonen. We spelen dan heel verschillende soorten muziek, als folk, blues en roots muziek.
Vijf jaar geleden, ik was toen grafisch designer en ik werkte al zo’n tien jaar voor Ruf Records van Thomas Ruf, had ik de kans om met een man – hij heette Big Daddy Wilson – als backup guitarist samen te werken. Ik keeg toen de kans om mijn werk als designer, met dat van muzikant te gaan combineren. Ik heb die kans gegrepen en ben ook muzikant geworden. Ik heb meer dan twee jaar met Big Daddy Wilson samengewerkt en, ik heb met hem toen ook in de studio gestaan voor het “Thumb A Ride” album (dit was in 2011, met het ‘Big Daddy Wilson Acoustic Trio’. De line-up bestond naast Wilson uit Jochen Bens: akoestische en resonator gitaar, banjo, mandoline, backing vocals en Michael van Merwyk: akoestische en resonator gitaar, Weissenborn, backing vocals. De line-up is verder uitgebreid met Andreas Mueller op bas en percussionist Martin Esser /nvdr).
Ik ben altijd blijven optreden en nummers blijven schrijven... Wat moet je nog meer weten?...  Ik zie er goed uit, moesten er meisjes het interview lezen... (gelach).

Laten we het hebben over jullie album. Het album “Upclose & Personal” is opgenomen in Duitsland in de Claus Grabke Studio’s. Netjes verdeeld kreeg ieder ruimte voor vijf eigen nummers... Mijn vragen: 1) Waarom een live album? 2) Waarom slechts een aantal “geselecteerde” optredens? 3) Wat waren de commentaren , de reacties?

LG: Ik weet dat Michael een huisvader is en dat hij een familie moet groot brengen. Ik heb hem gezegd, dat hij ooit eens naar buiten moet komen en moet spelen voor een publiek. Hij antwoordde me, dat hij zelf ook naar die dag uitzag. En uiteindelijk is die dag er gekomen. Ik heb hem toen voorgesteld om een akoestische set samen te doen. Hij vond dat een geweldig idee. Omdat Michael als designer studio mensen kende en, omdat zijn kinderen groter werden, is alles toen kunnen gebeuren en zijn we naar de studio getrokken.

Jullie schreven elk vijf nummers voor het album?
LG: Mijn songs had ik al klaar, maar Michael had nog wat werk en het opzet was alles akoestisch te doen. Dat idee kwam van Michael...
MvW: Akoestisch en live, dat was het doel.

Live en in een kleine studio?
MvW: Klopt, ja live voor een publiek en in een kleine studio (mixed door Claus Grabke, mastered door “Skinny Joe” Bens & produced door Michael van Merwyk /nvdr).
Het waren vooral vrienden en bekenden uit de muziek business die, die avond aanwezig waren tijdens de opnames. Een live album geeft ons de kans om met het publiek te praten, om verhalen te kunnen vertellen. Het voelt beter aan als er mensen aanwezig zijn. Het is bijna als een huiskamer concert, met enkel microfoons voor de opnames. Je kan op de foto op de hoes zien, dat de mensen heel kort rondom ons zaten.
LG: We konden voelen dat ze daar waren.

(En toen kwam er de regen... en moesten we naar binnen verhuizen / rennen...)  

Eerder al optredens samen?
MvW: Ja, voor de opnames deden we al enkele kleinere shows samen. Het waren vooral kleine huiskamer concerten, die door jonge mensen georganiseerd werden. Een van de concerten hebben we bij een bevriende fotograaf op de landelijke buiten gedaan. Meestal voor maximum zo’n dertig personen en de gemiddelde leeftijd van het publiek was zesentwintig. De sfeer was OK en alles verliep erg intiem, close... Alles gebeurde zonder extra reclame of aankondigingen. Bedoeling was om e.e.a. te kunnen uittesten.
LG: Voor dit, speelde ik ook al enkele keren met Michael’s big band ‘Michael van Merwyk & Bluesoul’ (ze brachten in 2015 het album “New Shoes” uit /nvdr). De akoestische set bleef echter ons doel.
MvM: Ik ben zelf ook vaak de tweede guitarist geweest in Larry’s band.

De reacties?
LG: De reacties? De mensen waren héél enthousiast over het album. Ze hielden van de verhalen, van de contacten van ons met het publiek. Van de keuze van de nummers, van de grappen...  En, het zijn echt gebeurde grappen! In de realiteit zit veel humor en zeker, als je weet hoe je het moet vertellen. Toen ik tegen die draad plaste, dat was realiteit! (gelach).

About the songs: jullie schreven elk vijf nummers. Mijn vragen: 1) Hoe speciaal / persoonlijk zijn de nummers? (Larry: “Road of Life” of “Tale Spreaders” – Michael: “Ease My Pain” of “Will Love Find Me Again” 2) Jullie beiden zijn blijkbaar Sam Lightnin’ Hopkins fans. Waarom dit nummer?

LG: Ik had mijn nummers al eerder op andere albums opgenomen, maar nog nooit akoestisch. Hoe dat  zou werken, was de uitdaging en de vraag. We hebben meer nummers opgenomen, dan er op het album staan. Op het album staat een selectie, die we samen gemaakt hebben...
Is “Road Of Life” echt gebeurd?
Ja, wanneer mensen teleurgesteld zijn en ze geraken er niet over heen, dan krijg je dat soort van toestanden. Dat is echt...
Michael “Ease My Pain”?
MvM: Dat was geen persoonlijk verhaal, maar wel het verhaal, van iemand die ik ken. Van iemand die heel erg depressief was en de woorden die ik gebruik, komen uit haar mond, zijn haar eigen, originele woorden. Ik maakte er een song van, een erg persoonlijk nummer, omdat ik ze vrij goed en persoonlijk kende. Noem het “a daily cry for help”...

En één “gezamelijke” Sam Lightnin’ Hopkins’ cover “Mojo Hand”...
LG: Wij houden beiden van Lightnin’ Hopkins! Wie houdt er niet van Lightnin’ Hopkins? Als je niet van Lightnin’ Hopkins houdt, heb je een gat in je hersenen...

Wat zijn jullie gezamelijke plannen voor de nabije toekomst?

LG: Zoveel mogelijk samen optreden om onze naam als duo te “verstevigen”. We zullen zeker verder blijven samen werken in de toekomst.

Jullie zitten beide al jaren in de muziek business? Wat zijn voor jullie de grote veranderingen in die jaren?

LG: Ik doe dit nu al en enkel dit als job sinds 1994 (Garner debuteerde in 1994 bij JSP met “Too Blues” /nvdr).
De veranderingen? Het wegblijven van de grote, de betere optredens. In de States werkten we soms zeven avonden per week. Na “9/11” is alles stil gevallen.
In de blues, is het vooral de rock blues, die belangrijk is geworden, t.o. de blues zelf. Ik kom daarom graag naar Europa, omdat het publiek hier nog echte blues wil horen.
Is er opvolging?
Er zijn genoeg jonge artiesten die willen “overnemen”, maar niet op de juiste manier. Iedereen is met pedalen en wah-wah effecten bezig, maar niet met het verhaal. In de blues gaat het over verhalen, over de realiteit van het leven. In de blues gaat het niet alleen om de solo’s...               

Zijn er nog dingen die julle nog zeker zouden willen doen? Jullie muzikale ”bucket list”?

LG: Ja, ik ken de film. Ja, er zijn ook nog dingen die ik zou willen doen. Op een dag, na een optreden, zou ik ergens lokaal een loterij biljet willen kopen en de dag erna willen horen, dat ik 170 miljoen Euro’s gewonnen heb... Dat staat er op 1 op mijn “bucket” lijstje!...
MvM: Ik wordt dan jou chauffeur... en body gard... (hilarisch gelach)
LG: Ernstig nu, muzikaal staat er op mijn lijst een optreden met Buddy Guy. En, jammen en opnemen met al de ouden van de blues, de “old cats, you know!...”
MvM: Er staan nog heel veel dinge op mijn lijst. Larry stond zeker op mijn lijst. We doen veel dingen samen. Nu zijn we hier, twee vrienden die samen een album opgenomen hebben.
Ik ga zelf ook terug de studio in en wil dit jaar zeker een 45-single opnemen met mijn rockabilly trio. “Just for fun!” Ik wil in de toekomst zoveel mogelijk optreden.

Met wat zijn julle buiten de muziek bezig?    

LG: Ik kook graag, ik BBQ graag. Ik bouw graag zelf een BBQ. Ik brouw mijn eigen schnaps, voor mezelf en mijn vrienden... Ik ga ook graag vissen, ik heb soms lucht nodig.
MvW: Ik musiceer vooral graag. Ik kook ook graag en doe nog steeds mijn job als grafisch designer graag. Ik doe ook grafische dingen voor web sites en andere creatieve dingen. Ik ben ook veel met mijn familie bezig, met mijn vijf kinderen en twee kleinkinderen...

Laatste vraag: hoe moet het publiek zich jullie later herinneren?

LG: Als een eerlijk man, die iedere wou gaan slapen zonder problemen. Als muzikant als een man, die zijn verhalen vertelde...

(Ja, met Larry en Michael, is het meestal “big fun”!...)

Mr. Larry Garner, Mr. Michael van Merwyk, that were my questions. Thank you again for your time and thank you for this fantastic, musical roots fusion, that proves that music is so universal!

LG: Dit bewijst hoe universeel muziek kan zijn als de muzikanten maar eerlijk zijn... Maar vergeet ook niet dat het publiek een deel van de band is!

Eric Schuurmans

meer foto's

 Rootstime Unplugged